به گزارش هگمتان۲۴؛ در شاهراه مواصلاتی و پرتردد غرب کشور به مرکز “آزادراه همدان به ساوه” رانندگان با یک تناقض آشکار مواجه‌اند.
از یک‌سو سامانه‌های هوشمند کنترل سرعت با دقتی مثال‌زدنی فعالند؛ کوچک‌ترین تخلف در ثانیه‌ای ثبت، پردازش و سریعا پیامک جریمه را ارسال می‌کنند.
اما از سوی دیگر، کیفیت آسفالت که باید ضامن ایمنی و آرامش سفر باشد، در بسیاری نقاط به طرز نگران‌کننده‌ای افتضاح است.
چاله‌ها، ترک‌ها، فرسایش سطحی و لکه‌گیری‌های بی‌اثر، بخشی از تجربه هر روزه رانندگانی است که ناچارند در این مسیر تردد کنند. ضربات ممتد به خودرو، خطرات ناشی از انحراف ناگهانی برای فرار از دست‌اندازها و فرسایش تدریجی قطعات ماشین؛ همه در سایه سکوتی ناعادلانه رخ می‌دهند. گویی هیچ نهادی این فرسودگی را “رصد” نمی‌کند.
سؤال ساده اما مهم اینجاست: وقتی می‌توان با این دقت و نظم، تخلفات را پیگیری کرد، چرا همین حساسیت نسبت به کیفیت زیرساخت‌های جاده‌ای وجود ندارد؟ درآمد حاصل از این همه جریمه و عوارض آزادراهی صرف چه می‌شود؟ اگر هدف واقعی، حفظ جان و مال مردم است، مگر آسفالت سالم و مسیر ایمن، بخشی جدایی‌ناپذیر از این هدف نیست؟
نمی‌توان از راننده انتظار رعایت بی‌نقص قانون را داشت، اما در مقابل چشم بر نقص‌های مزمن زیرساختی بست! لکه‌گیری‌های سطحی و موقتی آسفالت آزادراه پرتردد همدان – ساوه صرفا مُسکنی است که دردی را درمان نمی‌کند. مردم نه تنها به احترام قانون، بلکه به احترام عدالت و شفافیت نیاز دارند.
وقت آن است که مسئولان مرتبط، پاسخ دهند و اقدام کنند. در کنار افزایش دوربین‌ها بد نیست به زیر پای مردم هم نگاه کنید. آن‌چه امروز مطالبه می‌شود فقط آسفالت نیست؛ مسئولیت‌پذیری است!
