رهبر معظم انقلاب شعار سال ۱۴۰۴ را “سرمایهگذاری برای تولید” نامگذاری کردند. این شعار مسیری روشن و واضح را برای مدیران اجرایی، فعالان اقتصادی و مردم ترسیم کرد که اگر میخواهیم اقتصاد کشور نفس بکشد، باید برای تولید؛ امنیت، انگیزه و امکان سرمایهگذاری فراهم شود.
اما متاسفانه شعار سال با گذشت دو ماه از سال و در سایه بیتدبیری دولت و عدم نظارت دقیق مجلسنشینان در برخی بازارهای کشور عملا ذبح شده است که امیدواریم در ادامه سال و تغییر رویه فعلی، شاهد برون رفت از وضع موجود باشیم.
فقط کافی است برای نمونه نیمنگاهی به بازار مصالح ساختمانی بیندازیم. آن وقت متوجه میشویم محصولاتی که صفر تا صد در داخل تولید میشوند، آنچنان نجومی شدهاند که حتی تعمیر خانه هم برای بسیاری تبدیل به آرزو شده؛ چه برسد به ساخت مسکن!
هر پاکت سیمان این روزها در بازار خردهفروشان به بالای ۲۰۰ هزارتومان رسیده و حتی برخی در فضای مجازی از قیمت ۳۵۰ هزارتومان سخن به میان میآوردند! در حالی که قیمت این محصول در ابتدای دولت آقای پزشکیان حدود ۸۰ هزارتومان بود! ( ۳۰۰ درصد افزایش در کمتر از یکسال)
سفال، بلوک سیمانی، بتُن و سایر محصولات ساختمانی در حالی با افزایش قیمت نجومی مواجه شده است که از طرفی تولیدکنندگان مسکن را در شوک فرو برده و از طرفی موجی از نگرانی را برای متقاضیان مسکن ملی بوجود آورده که در ماههای اخیر بارها پیامکهای افزایش آورده را دریافت کردهاند آن هم بدون پیشرفت قابل توجه در پروژه…
پرسش ساده است: چطور میشود مصالحی که کاملا داخلی هستند، اینگونه افسار گسیخته گران شوند؟ پاسخ در چند کلمه نهفته است: بیبرنامگی، نبود نظارت و بحران انرژی!
قطعی برق و ناترازی گاز در بخش صنعت، مثل خوره به جان تولید افتادهاند! کارخانهای که برق ندارد، تعطیل میشود و وقتی تولید کم میشود، قطعا قیمت بالا میرود. با این اوضاع و احوال تولید، سرمایهگذاری در چنین شرایطی نه توجیه اقتصادی دارد و نه امنیت روانی!
گویا مسئولان گمان میکنند شعار سال صرفا به سخنرانیها، نصب بنر در سردرب ادارات و سربرگ نامههای اداری خلاصه میشود و رسالتشان را ادا کردهاند!
خیر این گونه نیست، چرا که وقتی مردم در کشور خودشان توان خرید تولید داخلی را ندارند و تولیدکنندهها با قطعی برق، گرانی مواد اولیه و نوسان بازار دستوپنجه نرم میکنند؛ هیچ سرمایهگذاری؛ ولو داخلی انگیزه ورود به این میدان پرریسک را ندارد!
تحقق شعار “سرمایهگذاری برای تولید” در ابتدا نیازمند فهم دقیق موضوع، در گام دوم برنامهریزی منسجم و هدفمند و در گام آخر حضور جهادی در میدان است! و گرنه با برخی مدیران فشل و پشت میزنشین که فقط لب و دهان هستند و در گفتار درمانی فوق تخصص دارند؛ شعار امسال نه تنها محقق نمیشود، بلکه باید فاتحه تولید را هم خواند!
