به گزارش هگمتان ۲۴ | مجیدی، چهره‌ای بومی از دیار همدان با سوابق اجرایی موثر همچون: مدیر مناطق ۱، ۲ و ۳ شهرداری همدان، معاونت شهرسازی و معماری و معاونت مالی و اقتصادی شهرداری همدان، مدیریت سازمان همیاری شهرداری‌های همدان، مدیرعامل شرکت سیاحتی علیصدر، شهردار شهرهای رزن، بهار و جورقان و عضویت در هیئت‌مدیره شرکت عمران شهر جدید پرند؛ اکنون در استان لرستان به کار گرفته شده است! این در حالی است که استان خود او “همدان” هرگز در قامت یک میز اجرایی بلندمدت و متناسب با توانایی‌هایش از او بهره نبرد.
مسیر پیشرفت از همدان می‌گذرد، اما نه برای همدانی‌ها…
نمونه‌ای دیگر از این وضعیت، خسرو سامری است؛ چهره‌ای توانمند و متخصص که او نیز به جای بهره‌گیری در ساختار اجرایی همدان، امروز در استان قم نقش‌آفرینی می‌کند. این روند فقط درباره‌ی این دو نفر نیست؛ سال‌هاست که نیروهای نخبه، متخصص و بومی همدان یا در حاشیه مانده‌اند یا به اجبار راهی استان‌های دیگر شده‌اند. در حالی که همدان به یکی از بهشت‌های اداری برای نیروهای غیربومی بدل شده است؛ جایی برای کسب تجربه، رشد و نهایتا عبور…
سوال اینجاست: چه زمانی قرار است نگاه به نیروی انسانی در همدان از “بی‌اعتمادی خاموش” به “اعتماد هوشمندانه” تغییر کند؟ تا کی باید تماشاگر باشیم که فرزندان توانمند این دیار موتور توسعه استان‌های دیگر باشند؛ اما در زادگاه خود جایی در چرخ‌دنده‌های تصمیم‌سازی نداشته باشند؟
استان همدان، اگر می‌خواهد مسیر توسعه را با شتاب طی کند، چاره‌ای ندارد جز اینکه به نیروهای خودی، به سرمایه‌های انسانی پرورش‌یافته در بطن همین جامعه، باور و میدان بدهد. استفاده از توان بومی، فقط شعار نیست؛ یک ضرورت استراتژیک برای خروج از رکود مزمن اداری و توسعه‌نیافتگی مزمن‌تر است.
